Добры быў брук… да “рэстаўрацыі”

Стары брук на Савецкай пасьля “рэканструкцыі”  праляжаў пару год. Cёньня 9.12.2013  супрацоўнікі вадаканалу разабралі яго вучастак, раздзяўбалі бэтоную сьцяжку і раскапалі катлаван вакол калодзежу.

Калі сыходзіць з таго, што пад вуліцай праходзіць толькі ліўнёвая каналізацыя, дык робіцца сумна… Што здарылася? Чаму ліўнёўку трэба тэрмінова рамантаваць узімку? Як праводзілася пракладка каналізацыі, калі яна праляжала толькі пару год? Як будзе адноўлена бэтон ў мароз? Ці нармальна выкладзецца брук зімою ў сьнег? Што будзе зь ім на весну?

Магчыма камунальныя службы і выканаюць усё найлепшым чынам. Але зыходзячы з таго, як “якасна” будаўнікі паклалі трубы некалькі год таму летам, ўсё тое падаецца сумнеўным.

Усё ж такі брук без ліўнёўкі шчасьліва праляжаў нашмат больш часу. А вссь ўся задума з каналізацыяй па Савецкай, на мой погляд, зьяўляецца проста хітрым спосабам падвесьці трубы да Пятачка, на якім плянавалася забудова яшчэ аднаго гандлёвага цэнтру.

Знак бяды і афрыканская чума

Славуты беларускі лёзунг – “галоўнае каб ня было вайны” апошнім часам можа страціць актуальнасьць.  Віною таму афрыканская чума.

Гэтая вайна ўжо пад стрэхамі беларускай вёскі. Сёлетняе выразаньне сьвіней нагадвае дзеяньні фашыстоўскіх карнікаў – у вёску ўяджае тэхніка з вэтэрынарамі і падсобнымі рабочымі. Адміністрацыя са старастай абдыходзіць усе хаты з тлумачэньнямі й запалохваньнем. Толькі замест партызанаў шукаюць сьвіней.

Пасьля вэтэрынары ідуць у хляўчук і пад енкі гаспадынь ды сьлязу гаспадара, выцягваюць на надворак парсюкоў. Пасьля сьмяротнага ўколу, тушу падымае коўш пагрузчыка і выкідае ў кузаў самасвала. І вязуць пасьля мёртвых жывёлаў ў свой сьвінячы Асьвенцым.

Зрэшты сьвіней можне і не параўноваць зь людзьмі, гэтыя жывёлы таксама цярпелі ў апошнюю вайну. На іх былі ласыя і немцы, і паліцаі, і партызаны. Памятаю мая бабуля расказвала, як зь дзедам хавалі двух парсюкоў у лесе, у адмыслова выкапанай яме недалёка ад хутара. Хавалі ад усіх. Бо са сьвінямі й ў той час доўга не чыкаліся – кулю ў галаву, на падводу і павезьлі – ці ў лес, ці ў камендатуру. Падобны сюжэт маецца і ў “Знаку бяды” Васіля Быкава. Памятаеце, як Сьцепаніда ратавала ў лесе парсючка? Хаця калі дапякло вымяняла на яго бомбу.

Тая, народная, методыка перахоўваньня дабра ды гаспадаркі ад бяды й вайны сёньня таксама да нас вяртаецца. На днях мой сябра расказаў, што пад час падарожжа па раёну знайшоў сярод леса былы хутар, ад якога застаўся больш-меньш ў нармальным стане толькі хлеў. Дык вось на дзьвярх той забудовы вісеў замок, а за сьценкаю рохкалі сьвіні. Ніводнай жывой душы побач ня было, але сябрук адчуў, як працяў яго аднекуль варожы позірк. Таму ён ледзь ня бегма сыйшоў падалей ад той адрыны.

Сваё бароняць рознымі сродкамі. Калі на Баранаўшчыне людзі быццам бы моўчкі падпарадкаваліся ўладам, спрабуючы проста прыхаваць сваіх парсюкоў, то суседні Бярозаўскі раён ўзьняўся і выбіў адтэрміноўку. У іх сьвінкі яшчэ пажывуць на легальным становішчы да канца году.

Зрэшты зьнішчэньне сьвіней, як клясы ня так і моцна адаб’ецца на нашых спажыўцах сьвініны.Шкварка будзе ў беларуса, а вось па эканоміцы краіны афрыканская чума ўваліць добра. Справа ў тым, што лепшае мяса ўжо даўно і трывала экспартуецца дзяржавай на ўсход. Нашы ж мясакамбінаты перапрацоўваюць выбракоўку ці тыя паўтушкі, што ня маюць эстэтычнага выгляду  – тое, што “старэйшаму сябру” мытнага зьвязу ня трэба. (Выключэньнез гэтага правіла – свінакомплексы, якія трымаюць сваю перапрацоўку – рэзьніцкія і кілбасныя цэха).

Ужо шмат год нашая сьвінінка едзе на усход , а да нас вязуць больш танную польскую. Вось зь яе часьцей за ўсё і выраблена нашая кілбаса.

А вось смак  свойскай пальцампханай кілбаскі мы на жаль мусім будзем забыцца.

Рэканструкцыя 3-га завулка Прафэсыйны пад магістраль

Нарэшце пачалася рэканструкцыя трэцяга Прафэсыйнага завулка, які злучае Бараўкі з Тэксерам. Праект гэтай рэканструкцыі быў гатовы яшчэ ў 2011 годзе. Але не ставала грошай у бюджэце горада.

Гледзячы па размаху, будзе тыт і ліўнёўка і ліхтары. Маю надзею, што цяпер дзеткі, якія вучацца ў гімназіі №5 на Тэксеры,  ня будуць баяцца вяртацца дахаты ўзімку пасьля другой зьмены.

А па магістральнай вуліцы пойдуць аўтобусы, тая ж 3-ка. І праектанты не забыліся зрабіць побач дарожкі для ровара?

А вось 3-ці завулак Прафэсыйны станецца цяпер відаць працягам вуліцы Чарнышэўскага.

Шэрасьць і дзівакі

Некалі быў у Баранавічах вар’ят Дзіма, якога ведалі ўсе і які ніколі не маўчаў, а  балбатаў тое, што думае. Цяпер няма яго – адыйшоў колькі год таму ў лепшы сьвет.

Але дзівакі ў горадзе не зьвяліся. Некалькі чалавек, шмат год спрабуюць неяк прыцягнуць увагу  да праблемаў на якія хворы наш горад і грамадзтва. Зьбіраюць подпісы, падаюць заяўкі на пікеты. Усе яны ўспрымаюцца і ўрадоўцамі і шэраговымі грамадзянамі ў лепшым выпадку дзівакамі, які надакучваюць “разьдзьмутымі на пустым месцы” праблемамі. Нехта кажа, што яны так піярацца ці адпрацоўваюць грошы Захада. Нехта іх падтрымлівае, але толькі ў душы, ды на кухні за куфлям піва.

Нам, той большасьці. нічога ня трэба акрамя чаркі, шкваркі і іншамаркі. Калі б не прымушалі  купляць квіткі на працы, большасьць спэктакляў і канцэртаў у Баранавічах праходзіла б пры пустых залях. Нягледзячы на папулярызацыю спорту – пустым застаецца і Лядовы палац, куды ходзяць адзінкі. І як ён будзе акупацца?  Спробы  аднаго мясцовага ксядза прывіць любоў вернікаў да клясычнай музыкі праваліліся. Большасьць прыхаджанаў пасьля нядзельнай службы зрывецца зь места і нясецца на кірмаш ці супермаркет побач, не затрымліваючыся на 20 хвілін каб паслухаць запрошаных музыкаў.

Усё павінна быць рацыянальна і спрошчана. Нашто нам нейкія складанасьці і дадатковыя праблемы. Няхай той самай экалёгіяй, АЭС, палітыкай, парадкам на лесьвінчай пляцоўцы  займаецца нехта іншы, ня лезьце толькі да мяне ў душу.

Згадайце, кім мы хацелі стаць у дзяцінстве? Кім уяўляліся сябе? Кожны лічыў, што ён вырасьце героем, моцным духам, будзе трымацца праўды і справядлівасьці, рабіць толькі тое, што падкажа сэрца і душа. Змагацца з паскудствам…  І кім мы сталіся?

Прыстасаванцамі, якія падладжаюцца пад начальства, выконваючы розныя дурныя і няправільныя загады. Мы маўчым, глытаем крыўды і спрабуем праяўляць “сапраўднае сбяроўства” з тымі людзьмі, што нам непрыемныя, але спатрэбяцца для нечага. Падстаўляем і забываем сяброў. Цягнем нешта з працы, пьем па закавулках. Пражыгаем жыцьцё за тэлевізрам і кампутарам. Але ў душы нам сьвярбіць, што робім нешта ня так, што марнуем сваё жыцьцё, ды спыніцца ўжо ня можам.

Таму і дзівяць, нават злуюць нас тыя адзінкі актыўных. Тыя актывісты, што соўваюцца з падпіснымі лістамі ў абарону нейкіх будынкаў, кабельных каналаў ці патрэбы асфальтаваньня вуліц. Ці журналісты, якія раскопваюць праўду пра здохлых сьвіней і лезуць з мікрафонам і камэрай, спрабуючы знайсьці праўду. Ці сусед, што ранкам накручвае кілямэтры на спартовай пляцоўцы.  Ці знаёмы, што піша дэсэртацыю, падарожнічае на ровары, зьбірае маркі.

Злуемся, бо нам даўно зразумела – яны нешта змаглі пераламаць у сабе, а мы…

Футбольныя стыкеры ФК “Баранавічы”

Яны сустракаюцца паўсюль – у самых нечаканых месцах. На прыпынках і ў аўтобусах, слупах і будынках. Футбольныя стыкеры – маленькія паперкі-налепкі… Афіцыйнай сымболікі ФК “Баранавічы” амаль не выдаецца, таму фаны самі вырашаюць гэтае пытаньне, зьмяшчаючы стыкеры ў людных месцах.

Ёсьць калекцыянэры якія іх зьбіраюць  і тыя хто іх прыдумляе і вырабляе.  А ёсьць і тыя, хто іх аддзірае і вычышчае – бо згодна з дзяржаўнаей ідэалёгіяй, яны неправільныя.  Дарэчы, шмат нашых стыкераў напісаныя па-беларуску клясычным правапісам (тарашкевіцай) і зьмяшчаюць Пагоню .

Стракатыя і яскравыя, яны кідаюцца ў вочы і прыцягваюць погляд. Каб жа ж яшчэ і  футбольны клюб “Баранавічы” радаваў нас такой самай яскравай гульнёй, бо апошняй нашым фанатам так не хапае!

Выкарыстаныя здымкі аўтара, а таксама са старонкі ФК “”Баранавічы” Укантакце і Прэссбол.

Помнік Леніну і Сталіну ў Баранавічах

Мала хто веде, але акрамя помніка Сталіну (што стаяў на цяперашняй плошчы Леніна, і пазіраў ў бок вуліцы Камсамольскай), былі і іншыя помнікі бальшавіцкім  важдям унашым горадзе.

Пра помнік Сталіну і Леніну, што сядзяць на лавацы, амаль ня згадваюць сёньня.  Даводзілася чуць нават, што ня было такога помніку ў нашым горадзе. Але ня так даўно патрапіліся вось такія фоткі.

Таксама прачытаў пра гэта ва ўспамінах полькі, якая вярнулася з высылкі ў 50-я: “Baranowicze jakieś ciche, grzeczne, nie ma tego ruchu i zgiełku, jaki był tu kiedyś. Ale jest coś nowego! Stoi pomnik – siedzą obok siebie Stalin i Lenin. Postacie nadnaturalnej wielkości, z białego gipsu……” (Баранавічы якіясь ціхія, далікатныя, няма таго руху і шуму, які быў тут некалі. Але ёсьць нешта новае! Стаіць помнік – сядзяць адзін каля аднаго Сталін і Ленін. Постаці наднатуральнай велічыні, зь белага гіпсу…“) Janina Zdasień

Дык вось на маю думку – помнік стаяў у Старым парку, ці ў нейкім сквэры. Можа хто згадае пра той посмнік нешта? Цікава было б даведацца – калі яго паставілі і калі прыбралі?

А ў раёне цяперашняга  Скверу Памяці, дарэчы стаяў бэтонны ці гіпсавы  Ільіч зь дзецьмі.

23 лютага і беларускае войска

23 лютага 2013, Баранавичы, плошча Ленина

На Беларусі 95-я угодкі стварэньня Чырвонай арміі  сёньня адзначаюцца як дзень заснаваньня беларускага войска.

Вось толькі цікава, якое можа быць войска без дзяржавы? І хто мне пералічыць створаныя тады савецкія беларускія вайсковыя фармацыі і адзелы? Ці нават беларускія роты ды ўзводы? Цяперашнія ўлады не прызнаюць абвяшчэньне Беларускай Народнай Рэспублікі (адбылося 25 сакавіка 1918 года), а спасылаюцца на 1 студзеня 1919. Тады  бальшавікі абвесьціл пра стварэньне Савецкай Сацыялістычнай Рэспублікі Беларусь са сталіцаю у Смаленску. Але ж гэта толькі праз год! Калі  ўся тэрыторыя нашай краіны знаходзілася пад палякамі.

21 сьнежня – крывавы дзень календара

21 сьнежня гэта ня толькі чарговапрызначаны канец сьвету. Бабулькі і дзядулі згадаюць нам, што гэта яшчэ і афіцыйны дзень нараджэньня таварыша Сталіна (1879).

Сымбалічна, што з-за Сталіна для дзясяткаў мільёнаў чалавек сапраўды наступіў канец сьвета. Жыцьцё было зламанае нават для тых, хто выжыў у савецкіх канцлягэрах і трапіў на волю пасьля сьмерці бальшавіцкага важака.

Хаця  згодна неафіцыйных зьвестак Іосіф Вісарыёнавіч нарадзіўся 18 сьнежня. Зрэшты, гісторыя сьведчыць, што важдзі нацый любяць зьмяшчаць свае дні народзінаў.